دوستی ما تا جایی پیش رفت که اگه یک لحظه باهاش حرف نمیزدم روزم شب نمیشد تا این که یک روز بهش زنگ زدم و او مشروب خورده بود حالش دست خودش نبود خیلی دلم گرفت دیگه باهاش حرف نزدم روز بعد زنگ زد به مامانم منم باور کردم که دوسم داره و برگشتم پیشش ولی مث قدیم دوسش نداشتم میخواستم یجوری از دستش راحت شم که با عمم مشاوره صحبت کردم گفت تلفنش رو بده من باهاش صحبت میکنم باهاش تماس گرفت اما قبول نکردکه نکرد داستان ما تا جایی پیش رفت که همه فهمیده بودند که اینم تقصیر زن داداشم بود اخه با اون دردو دل کرده بود همه ی عالم و ادم رو خبر کرده بود مخصوصا بابارو اما بابا چیزی نگفت فقط نصیحتم کرد دیگه روم نمیشد تو چهرشون نگاه کنم دوسال از دوستی ما گذشت اما اون فریبم داده بود با دوستش یک دختره رو برده بودن خونه هر غلتی خواستند انجام دادن که اینو من بعد ها فهمیدم (هنوزم دوسش دارم) از این کارا زیاد انجام داده بود افشین من ایدز گرفت ولی به من چیزی نگفت همش دلمو میشکوند من نمیتونستم ازش جدا شم حتی یک مدت طولانی هم غیبش زد ایمان داشتم بر میگرده که دوستش بهنام باهام تماس گرفت و موضوع رو تعریف کرد اوایل باور نکردم ولی وقتی از خودش شنیدم وقتی قسم خورد باور کردم اما بازم نمیتونستم فراموشش کنم بهش گفتم تا اخرین نفس باهاتم قبول نکرد هرکار که فکر کنی رو انجام دادم اما فایده نداشت رفت او رفت مدت هاست که زیر خروارها خاک خوابیده کاش منم با خودش میبرد ما با هم پیمان بسته بودیم تا ابد با هم باشیم تا اخرین نفس او به عهدش وفا کرد ولی من نتونستم

ببخشید خیلی خلاصه نوشتم چون نمیتونم برام خیلی سخته